W minioną niedzielę wraz ze znajomymi wybrałem się na wystawę kosmiczną “Gateway to Space”. Największa na świecie wystawa kosmiczna pod patronatem NASA po raz pierwszy (wreszcie) w Polsce! Na warszawskiej Pradze, na ponad 3k metrów kwadratowych prezentowane są różne eksponaty pochodzące wprost z zasobów NASA (a dokładniej US Space Rocket Center i NASA Visitor Center). Ponoć przypłynęły w 20 kontenerach do Polski.
Dowiedziałem się o niej od kumpla (thx Bartek!) jeszcze przed otwarciem.
Notatka może być traktowana jako mała aktualizacja poprzednich moich wywodów na temat własnego dbania o swoją emeryturę i przyszłość, jakie zamieściłem tutaj: Moja przyszła emerytura. Choć wpisu nie planowałem (w obecnym czasie i najbliższej przyszłości) to ostatni szum wokół zmian w kilku ustawach i różnych propozycjach skłonił mnie do małego komentarza i ewentualnego zrewidowania swojego planu emerytalnego. W sumie od tego czasu (ostatniej notatki) moje plany zbytnio się nie zmieniły, za to zmieniły się okoliczności, takie jak majstrowanie przy 2 i 3 filarze i rozpoczęcie/kontynuacja demontażu OFE, czy najpierw zwiększenia a ostatnio zmniejszenie wieku emerytalnego.
Oczywiście nie chodzi o typową szkołę, uniwersytet, czy edukację, niepotrzeba mi również nowych kierunków, dyplomów i innych tego typu rzeczy… Wracam do Szkoły Konstruktorów prowadzonej przez redakcję czasopisma “Elektronika dla Wszystkich”.
Idea Szkoły Konstruktorów powstała już w 3-cim miesiącu istnienia pisma i od razu zrobiła wielką furorę wśród czytelników. A z czasem rozwinęła się do 3 klas (różnych typów zadań). Wydaje mi się, przynajmniej dla mnie, że jest ona jednym z głównych powodów, dla których powróciłem do EdW (nie licząc innych artykułów pana redaktora naczelnego).
Wystarczyły tylko nieco ponad 3 godziny lotu, aby z warszawskiej ponurej jesiennej aury, deszczu i zimna (około 7 stopni), przenieść się w całkiem odmienną, ciepłą cypryjską jesień (27 stopni). Już po przylocie na wyspę, ciepły wieczór w Larnace i pierwsza noc w Limassol, w oparach 22 stopniowego ciepła zdradzała, że będzie gorąco… i było, jak to bywa w ciepłych krajach. Ale krótko, bo tygodniowe wakacje na Cyprze dobiegły końca i znów trzeba wrócić do chłodnej, warszawskiej rzeczywistości.
W drugiej połowie września odbyła się tegoroczna wielka konferencja dla sympatyków, twórców i użytkowników, czyli programistów, języka C++. Mowa tutaj oczywiście o CppCon-ie, największym evencie na świecie poświęconym C++, organizowanej przez społeczność dla społeczności.
www.youtube.com/watch?v=ifX-0neqCVc
Nie jestem na bieżąco, ale nie dawno~~ wczoraj pojawiła się informacja, że wszystkie wykłady i talki pojawiły się już w formie video na kanale Youtube-owym konferencji. Od pewnego czasu także pojawiały się tweety (#CppCon) z dodawanymi na bieżąco materiami, rozpowszechniane przez różne znane i mniej znane osoby czy organizacje.
W przyszłym roku prawdopodobnie wejdzie w życie nowa, większa odsłona (tzw. major release) standardu języka C++, czyli C++17. Od dłuższego czasu, odkąd C++14 ujrzało światło dzienne, zacząłem więcej zajmować się reverse engineeringiem (w pracy) oraz (w domu) powróciłem do starego hobby, jakim jest elektronika. Przez co moje programowanie stało się mocno niszowe i sporadyczne, co pociągło za sobą mniejsze zainteresowaniem się tym co dzieje się wokół języka C++ i jego społeczności.
W kilku poprzednich numerach EdW (06-08/2016) pojawił się cykl artykułów na temat przekaźników bistabilnych oraz związane z nimi zadanie w Szkole Konstruktorów. Nie planowałem zabawy z tymi elementami, a tym bardziej udziału w Szkole, ale stało się inaczej (zachęcony wstępem w numerze sierpniowym, przekonałem się do działania). Dziwne, że przekaźniki bistabilne są dosyć mało popularne, pomimo pewnych zalet w stosunku do zwykłych monostabilnych przekaźników elektromagnetycznych. Główną ich cechą jest pamiętanie stanu, wystarczy krótki impuls napięciowy na cewkę, aby styki przekaźnika zmieniły swoje położenie i w nim pozostały, aż do kolejnego wyzwolenia.
Pora na testowanie i zabawę z softem. Istnieje wiele różnych nieformalnych, otwartych projektów, dostarczających niezależne firmware dla modułów WiFi opartych na chipsecie ESP8266. Dlatego postanowiłem bliżej przyjrzeć się kilku wybranym. Pozwoli mi to co nieco zagłebić się w temat i spojrzeć, jak to wygląda od kuchni. A jak wiadomo takie rzeczy najlepiej poznaje się przy tworzeniu prostej aplikacji. A propos, to chyba oczywiste, że docelowo, jeśli będę coś większego projektował na ESP to będzie to w C++.
Moje pierwsze spotkanie z ESP8266 lekko wprowadziło mnie w tematykę tego miłego modułu, ale nie zajmowałem się tam za bardzo samym sprzętem. Dlatego tym razem zerkam nieśmiało w tym kierunku. Głównie wokół prostych developerskich konstrukcji. Bo modułów istnieje cała gama, większe - mniejsze, dużo - mało wyprowadzeń, tanio - drogo… i jak tu wybrać jakąś wersję choćby tylko do bliższego poznania możliwości układu, albo typowej deweloperki i eksperymentów?
Do tej pory używałem ESP-01 do prostych testów, ale jak wiadomo, nie jest on zbyt breadboard/dev-friendly, ani go wtykać w płytkę stykową, ani wygodnie manipulować kabelkami przy resecie czy flashowaniu.
Do zabawy z układami ESP8266 skłonił mnie pomysł na jeden z układów w ramach rozwiązania zadania w Szkole Konstruktorów EdW, ale o tym indziej. Oczywiście, w swoich zasobach kilka takich modułów już dawno posiadłem (ponad rok temu), ale jak to bywa, różnych elementów i modułów prosto z chińskich fabryk u mnie dużo. Tylko z czasem, aby zrealizować pomysły lub przeprowadzić interesujące eksperymenty, jakby wprost proporcjonalnie mniej, więc leżą w szafie (pudłach).